Persoonlijk

Je suis Charlie

12 januari 2015

Wij zijn een beetje Je suis Charlie-moe een blog over journalistieke en maatschappelijke hypocrisie #JesuisCharlie #JesuisAhmed Vrijheid van meningsuiting

De aanslagen in Parijs. Je kon de afgelopen dagen geen nieuwsuitzending bekijken of er werd in een programma vullend bulletin weergegeven wat waar door wie had plaatsgevonden. De hele gijzeling en bestorming was via streams haast live te volgen.

Je suis Charlie

Ook online hield het de gemoederen bezig. Pedagogen, psychologen en andere kenners buitelden over elkaar heen om je uit te leggen hoe je als ouders het beste met je kinderen kan praten over deze aanslag. Hoe je als ouders een stukje duiding geeft aan het verschrikkelijke nieuws.

Ook ons huishouden hield het bezig. Tijdens de middaguitzending op woensdag zagen Miss B, Miss G. en ik de verschrikkelijke beelden voorbij trekken. Gecensureerd dat wel, maar toch was duidelijk zichtbaar wat er zich afspeelde. Beide meiden keken er roerloos na en enigszins verbaasd. “Waarom doen mensen zoiets?” Toch gingen ze in de afgelopen dagen gewoon verder met de bezigheden van alle dag. Pas aan het einde van de week maakte Miss G de opmerking dat iedereen bij haar in de klas het er de afgelopen dagen over had. Er leken weinig andere gespreksonderwerpen te zijn. Ze klonk geïrriteerd.

Irritatie

Ik begreep haar wel. Dezelfde irritatie begon ook langzaam van mij bezit te nemen. Begrijp me goed het eigenhandig toekennen van andermans leven vind ik een van de ergste misdaden tegen de menselijkheid. Maar in de afgelopen dagen verbaasde ik mij er over hoe pers, opinie en publiek over elkaar heen rolden om het geheel te duiden. “De vrijheid van meningsuiting was gestorven” en “Dit is een ernstige aanslag op onze democratie” waren veelgehoorde quotes. De een wist het nog beter en scherper te verwoorden dan de ander. Woensdag is er inderdaad wat gestorven. Toch durf ik niet persé te stellen dat dit ‘de vrijheid van meningsuiting’, ‘de westerse samenleving’, ’onze onschuld’ of ’ de democratie’ betrof.

Vrijheid en verantwoordelijkheid

Ik ben opgegroeid met dat vrijheid komt met verantwoordelijkheid. Op die manier voed ik ook mijn kinderen op. Ze mogen veel, maar voor hen is het niet alleen maar lang leve de lol. Een van mijn opvoedingsstokpaardjes is ook “Als je niks aardigs weet te zeggen, kun je soms gewoon beter niks zeggen”. In ons huishouden voorkomt het een hoop zusterlijk gehakketak op elkaar, pruillipjes en gedoe om niks.

Vrijheid van meningsuiting, betekent voor mij persoonlijk niet meteen dat je overal je mening over MOET geven. Dat je het recht hebt, betekent niet dat je de plicht hebt. Soms zegt een indringende stilte meer dan woorden. Revoluties uit het verleden door Martin Luther King of Gandhi laten zien dat er soms in vreedzaam verzet meer kracht schuil gaat. Niet iedereen zit op je mening te wachten. Bovendien is het interessante van een mening, iedereen heeft er een. En verwarren sommige mensen het hebben van een mening nog wel eens met ‘de enige echte waarheid’.

Conscience Collectiv

Ja, ik had er de afgelopen dagen een pittige kluif aan om de aanslagen in Parijs te duiden. Niet zozeer om uit te leggen dat het verkeerd is om mensen dood te schieten wanneer je het niet met ze eens bent. Dit is zo verschrikkelijk fout dat snappen ze allebei wel. Maar voornamelijk om ze uit te leggen hoe het komt dat volwassenen soms niet begrijpen dat als je niks aardigs weet te zeggen je er af en toe beter aan doet om te zwijgen.

In het debat over vrijheid van meningsuiting, democratie en tolerantie doet de pers zich voor als hoeder van de ‘het conscience collectiv’. Charlie Hebdo was hier geen uitzondering op. Vele jaren geleden vertelde mijn maatschappijleraar over wat tolerantie betekent. Dat deed hij op zo’n mooie wijze dat het mij 13 jaar laten nog is bijgebleven. Ik weet niet of hij nog leeft. Maar in de afgelopen jaren heb ik de betekenis van het woord tolerantie behoorlijk opgerekt zien worden. Inmiddels is het verworden tot een inhoudsloos begrip dat neerkomt op “Alles kan. En alles moet mogen”. Dit staat in schril contrast met de betekenis van het woord tolerantie. Wat is afgeleid van het Latijnse toleraredat wat verdragen, verduren of uithouden, betekent.

Woensdag 7 januari 2015 is er inderdaad wat gestorven. Toch wil ik niet persé stellen dat dit ‘de vrijheid van meningsuiting’, ‘de westerse samenleving’, ’onze onschuld’ of ’ de democratie’ betrof.

Maatschappelijke hypocrisie

Uit solidariteit en medeleven met de slachtoffers en familie heb ook ik een ‘Je suis Charlie’ foto op Instagram, Facebook en andere social media geplaatst. Omdat ik duidelijk wil maken dat geweld NOOIT de oplossing is. Maar toch bekruipt mij inmiddels een naar gevoel. Voelt het alsof velen een beetje mooi meehuilen met de wolven in het bos. Vind ik het hypocriet hoe landelijke, internationale pers en opinie zich opwindt. Live streams van een gijzeling, live verslagen van Nederlandse manifestaties, aandacht voor de aanwezigheid van wereldleiders bij de grootste protestmars uit de Franse geschiedenis…? Allemaal was het mogelijk! In geuren en kleuren werd het uit de doeken gedaan in nieuwsuitzendingen. Wie behoefte had aan nog meer journalistieke diepgang kon in de late actualiteitenprogramma’s zijn hart ophalen. Heel logisch, gepast, terecht toch? Hmmm…

Westers hypocrisisme

In de afgelopen dagen kwamen meer dan 2000 mensen in Nigeria om door religieus geweld. Ik heb het amper op het nieuws gezien. Er waren geen spotprents in kranten die het scherp aankaartten of wereldleiders gearmd in een protestmars om een statement te maken. De journalistiek wierp zich niet op als waakhond van de samenleving om dit nieuws te duiden (en misschien zelfs wel te veroordelen…) .

Vijf jaar geleden werd Haïti getroffen door een aardbeving. In tegenstelling tot de reportages die ik rond kerst over de Tsunami zag, heb ik nu helaas niet kunnen zien of het er al veel beter gaat. Wat er met ons gedoneerde geld is gebeurd… .

#JesuisAhmed

Na een halve week nieuwsberichten over #JesuisCharlie zijn wij inmiddels gewoon weer overgaan tot (de waan van) alledag. Koesteren het leven en zijn gelukkig in onze eigen kleine wereld. Laat anderen maar over elkaar heen rollen van verontwaardiging over hoe dit kan in onze Westerse tolerante samenleving. Degene die het best getuigde van wat tolerantie betekent was de 42 jarige politieman Ahmed Merabe. De agent die neergeschoten werd, smeekte voor zijn leven en alsnog doodgeschoten werd. Zijn beelden zijn de hele wereld over gegaan. Hij was zelf moslim, maar buiten op wacht om de redactie van Charlie Hebdo te beschermen. Hij stond toe dat deze redactie zijn geloof en wat dierbaar was voor hem belachelijk maakte. Uiteindelijk verloor hij zijn leven voor Charlie Hebdo’s recht op vrije meningsuiting… . Wie is hier nu een held?

Ook leuk om te lezen:

Liefs Josan

Volg jij mij ook al via Google+Bloglovin’Twitter,Instagram,Facebook

    Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

    [instagram-feed feed=2]