Zwangerschapsupdate week 37

Tijd voor een zwangerschapsupdate week 37. In tegenstelling tot vorige week was het deze week erg rustig. We hadden meivakantie en zonder sociale verplichtingen genoot ik van mijn extra rust en lekker gezellig thuis zijn met Miss G. en B. Het weer was niet denderend en binnenspelen is aan beide meiden wel besteed. Mijn bed mag dan wel op klossen staan, dit weerhield ons er niet van om een vakantietraditie uit te voeren: bij mama in bed slapen! Niemand is uit bed gevallen en we hebben alledrie heerlijk geslapen. Ingeklemd tussen kussens, voedingskussens en lekker warm onder de dekens. Super om zo vlak voor de bevalling nog even dit speciale momentje met mijn oudste dochters te hebben. Wat ik verder deze week deed en hoe het met mij gaat lees je in deze zwangerschapsupdate week 37.

Nog 3 weken te gaan! Tenminste tot aan week 40. Ik heb inmiddels de grens bereikt van 37 weken waardoor ik thuis mag bevallen. Nog steeds voelt het heel onwerkelijk. Aan alles merk ik dat ik zwanger ben. Het omdraaien in bed, jeukerige huid, stemmingswisselingen, voorweeën, hongeraanvallen en bij vlagen vermoeidheid. Maar toch…soms lijkt het net alsof mijn hersens nog steeds in een staat van ontkenning zijn.

Terwijl steeds meer zwangere vrouwen in mijn omgeving bevallen zijn, blijft ons meisje nog lekker zitten. Daar heb ik wel vrede mee. Aan het begin van de week was ik echt zo zwaar verkouden! Ik moest er niet aan denken dat ik kortademig en met verstopte neus weeën moest wegpuffen! De paar keer dat ik last van voorweeën had, voelde ik toch een lichte paniek. Straks begint de bevalling nu en ik voel me veel te belabberd om dat er even bij te doen.

Zoet meisje dat zorgt voor bandenpijn

Eigenlijk is dit meisje een heel zoet kind. Ze beweegt wel, maar ze trapt niet zo hard als haar zussen. Daar ben ik wel blij mee want van wat ik mij kan herinneren doet een goedbedoeld trapje tegen je ribben best zeer. Wel heb ik veel meer last van mijn banden en bekken. Dan bij haar zussen. Het is net alsof ze zich af en toe afzet en naar beneden katapulteert. Maar helaas voor haar is de uitgang nog niet open.

Vorige week kon ik door bandenpijn amper uit bed komen. Deze week gaat het beter, maar het is nog steeds niet om over naar huis te schrijven. Mijn buikje zit gewoon in de weg. Deze groeit de laatste paar weken weer erg hard. Dat verbaast mij niks want ik heb weer meer honger dan een aantal weken geleden. Regelmatig maak ik ’s avonds nog even een rondje langs de koelkast. Wel moet ik opletten op wat ik eet. Waar ik deze zwangerschap echt verslaafd bleek te zijn aan ijs, heeft dat nu echt een averechts effect. Ik kan echt last krijgen van enorme stemmingswisselingen als ik suiker eet. Van het een op het ander moment voel ik me dan helemaal unhappy worden. Is alles stom en heb ik nergens meer zin in behalve slapen en hopen dat ik mij de dag erna geestelijk beter voel.

Last van stemmingswisselingen

Maar soms is het de dag erna niet beter. Niet dat er iets ergs gebeurd is, maar ik zit dan nog steeds niet lekker in mijn vel. Dat is best bijzonder confronterend voor mij. Ik ben helemaal niet het type om de hele dag in bed te liggen. Beschik over zoveel wilskracht dat het bergen verzet. Maar nu…nu is het allemaal even zoek. Kan ik echt voor mij uit staren zonder dat ik de zin op kan brengen iets te doen. Na heel wat verzet, heb ik mij er maar bij neergelegd dat het momenteel is zoals het is. Dat ik soms een uur nodig heb voor iets. Niet omdat het mijn tempo lager ligt, maar omdat ik soms echt de moed uit mijn tenen moet halen. Even die interne dialoog met mijzelf moet aangaan om mij op te laden. Het maakt in elk geval wel dat ik heel erg in het hier en nu leef. Grote wereldproblematiek moet maar even wachten. Ik heb nu iets belangrijkers te doen en mijn eigen (geestelijke) gezondheid is het belangrijkste.